امروز اولین روز خرداد ماه 92 هست،
کمک کن ماهمون رو خوب شروع کنیم
و تا آخر سال خوب ادامش بدیم...
امید رو از کسی نگیر!
مریضارو شفا بده!
کمک کن همه موفق و سالم باشن!
کاری کن بنده هات انقدر
واسه بقاء خودشون
دیگران رو نرنجونن؛
تا بتونیم این دو روز دنیارو
یکم باآرامش زندگی کنیم!
آآمین!
مثه قایقی خسته تو دریا
مثه دیدن تو توی رؤیا
مثه تیک تیک خسته ی ساعت
مثه قصه ی تلخ صداقت
مثه شب مثه گل توی گلدون
مثه تصویر ماه توی بارون
مثه گریه ی تلخ دیوونه
دیگه چیزی ازم نمی مونه
مثه لحظه ی بارون و پاییز
مثل چشمای خسته ی لبریز
مثه اشکای لخت رو گونه
دیگه چیزی ازم نمی مونه
مثه بارونو ابر بهاره
مثه لحظه ی خواب ستاره
تو رو دوس دارم......
وقتی که قلب‌هایمان كوچك‌تر از غصه‌هایمان میشود،
وقتی نمیتوانیم اشک هایمان را پشت پلك‌هایمان مخفی كنیم
و بغض هایمان پشت سر هم میشكند ...
وقتی احساس میكنیم
بدبختیها بیشتر از سهم‌مان است
و رنج‌ها بیشتر از صبرمان ...
وقتی امیدها ته میكشد
و انتظارها به سر نمیرسد ...
وقتی طاقتمان تمام میشود
و تحمل مان هیچ ...
من با هر بهانه ای این روزها می بارم
با هر برگ که از شاخه فرو می افتد
و با هر پرنده ای که می خواند
هر قطره بارانی که میبارد
و
هر نسیم خنکی که به صورتم می وزد ...
زنده می شوم
و امیدوارتر که خداوند هنوز از بشر نا امید نشده است...
در رویاهایت
جایی برایم باز کن
جایی که عشق را بشود
مثل بازیهای کودکی
بـــــــــــــــــــــــــــــــــــاور کرد
خسته شدم
از بی جـــــــــــــــــــــــــــایــــی...
کاش باران بگیرد
و شیشه بخار کند
و من همه ی دلتنگیهایم را
رویش ها کنم
و با گوشه ی آستینم
همه را یکباره پاک کنم
و خلاص ...
هرگز از کسی که دوستتان دارد سوء استفاده نکنید
هرگز به کسی که به شما نیاز دارد نگویید سرم شلوغ است
هرگز به کسی که واقعا به شما اعتقاد دارد خیانت نکنید
هرگز کسی که همیشه به یادتان هست را فراموش نکنید.
ای قطار!
راهت را بگیر و برو
که نه کوه توان ریزش دارد
ونه ریزعلی پیرهن اضافه
دیگر هیچ چیز مثل سابق نیست!!!
مردم چه مي گويند!!!...؟؟؟
مي خواستم به دنيا بيايم، در زايشگاه عمومي، پدر بزرگم به مادرم گفت: فقط بيمارستان خصوصي. مادرم گفت: چرا؟...گفت: مردم چه مي گويند؟!...
مي خواستم به مدرسه بروم، مدرسه ي سر کوچه ي مان. مادرم گفت: فقط مدرسه ي غير انتفاعي! پدرم گفت: چرا؟...مادرم گفت: مردم چه مي گويند؟!...
به رشته ي انساني علاقه داشتم. پدرم گفت: فقط رياضي! گفتم: چرا؟...گفت: مردم چه مي گويند؟!...
با دختري روستايي مي خواستم ازدواج کنم. خواهرم گفت: مگر من بميرم. گفتم: چرا؟...گفت: مردم چه مي گويند؟!...
مي خواستم پول مراسم عروسي را سرمايه ي زندگي ام کنم. پدر و مادرم گفتند: مگر از روي نعش ما رد شوي. گفتم: چرا؟...گفتند: مردم چه مي گويند؟!...
مي خواستم به اندازه ي جيبم خانه اي در پايين شهر اجاره کنم. مادرم گفت: واي بر من. گفتم: چرا؟...گفت: مردم چه مي گويند؟!...
اولين مهماني بعد از عروسيمان بود. مي خواستم ساده باشد و صميمي. همسرم گفت: شکست، به همين زودي؟!...گفتم: چرا؟... گفت:مردم چه مي گويند؟!...
مي خواستم يک ماشين مدل پايين بخرم، در حد وسعم، تا عصاي دستم باشد. زنم گفت: خدا مرگم دهد. گفتم: چرا؟... گفت: مردم چه مي گويند؟!...
.
.
.
.
.
.
.
.
بچه ام مي خواست به دنيا بيايد، در زايشگاه عمومي. پدرم گفت: فقط بيمارستان خصوصي. گفتم: چرا؟...گفت: مردم چه مي گويند؟!...
بچه ام مي خواست به مدرسه برود، رشته ي تحصيلي اش را برگزيند، ازدواج کند...
مي خواستم بميرم. بر سر قبرم بحث شد. پسرم گفت: پايين قبرستان. زنم جيغ کشيد. دخترم گفت: چه شده؟...گفت: مردم چه مي گويند؟!...
.
.
.
.
.
مُردم.
.
.
.
.
.
.
.
برادرم براي مراسم ترحيمم مسجد ساده اي در نظر گرفت. خواهرم اشک ريخت و گفت: مردم چه مي گويند؟!...
از طرف قبرستان سنگ قبر ساده اي بر سر مزارم گذاشتند. اما برادرم گفت: مردم چه مي گويند؟!... خودش سنگ قبري برايم سفارش داد که عکسم را رويش حک کردند.
حالا من در اينجا در حفره اي تنگ خانه کرده ام و تمام سرمايه ام براي ادامه ي زندگي جمله اي بيش نيست: مردم چه مي گويند؟!...
.
.
.
.
.
.
. مردمي که عمري نگران حرفهايشان بودم، لحظه اي نگران من نيستند
به بهانه ی بچگی
باز گریست
بگذار
دلم بزرگ شود
تا بداند
همیشه
هرچه بخواهد
نییییییییییییست.
بره هاي اين حوالي گرگ ها را مي درند
سايه از سايه هراسان در ميان كوچه ها
زنده ها آبروي مرده ها را مي برند !!!!!!!!!!
که از مسیر احساسم
به خاطره ی دور می رسد
رنگها هستند که
خاطراتم را بازسازی می کنند.
همچنان که
خشم پدر همیشه سرخ
و اشک ها و غم ها
خاکستری هستند
شادیها پر از نور
و بلورگونه و شفاف اند
و هستی مادر
به رنگ چشمانش سبز است .....
فریدون مشیری
بي وضو در كوچه ي ليلا نشست
عشق آن شب مست مستش كرده بود
فارغ از جام الستش كرده بود
گفت يا رب از چه خارم كرده اي ؟
بر صليب عشق دارم كرده اي؟
خسته ام زين عشق دلخونم نكن
من كه مجنونم تو مجنونم نكن
مرد اين بازيچه ديگر نيستم
اين تو و ليلاي تو ... من نيستم
گفت اي ديوانه ليلايت منم
در رگت پنهان و پيدايت منم
سالها با جور ليلا ساختي
من كنارت بودم و نشناختي....
تا آرزوهامون
به اندازه ي فاصله ي
زانوهامون تا زمينه
همينكه در پيشگاه خداوند
زانو بزنيم
به آرزوهامون خواهيم رسيد.
بالاخره تموم شد
آره تمومه تموم
با تموم سختیهاش و خوشیهاش
دانشگاه رو میگم
دیگه شدیم مهندس
حالا ببینیم بعدش چی میشه
دوست دارم برم سر کار
دعا کنید یه کار خوب گیر بیارم
ای دوست !
امروز به اندازه ی تمام دلتنگیهایم
شاعر می شوم...
پیراهن غصه های را به تن می کنم
و می نویسم
از تمام شمع هایی که در فراقت
در دالان قلبم می سوزند
شاعر می شوم به اندازه ای که
عطر خواب تو را
در نوشته هایم جای دهم
و به همه بگویم
امروز بی قرارتر از همیشه ام...
کمی تنها
کمی بی کس
کمی از یادها رفته
خدا هم ترک ما کرده
خدا دیگر چرا رفته؟
نمی دانم مرا آیا گناهی هست
که شاید هم به جرم آن
غریبی و جدایی هست
شاد اما دلسوز
ساده اما زیبا
مصمم اما بیخیال
متواضع اما سربلند
مهربان اما جدی
سبزاما بی ریا
عاشق اما عااااشق 
سلام عزیزان، من فاطمه هستم متولد 2 تیر سال 68، مهندس صـنایع (تحلیل سیستمها)، مرسی که به وبلاگم سر زدید، این وبلاگ متعـلق به همه ی کسانی هست که دوستشون دارم همینطور واسه شما دوست عزیزم لطفا نظر بدید.
